Για την Παγκόσμια Ημέρα Τέχνης
"Η τέχνη δεν είναι παρά οι καλλιτέχνες" έγραφε ο Ernst Gombrich πριν χρόνια.
Σήμερα,
την παγκόσμια ημέρα τέχνης, και μετά από έναν ιστορικό ομολογουμένως χρόνο
πανδημίας, πώς θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε άραγε την σχέση της κυβέρνησης με
τους καλλιτέχνες;
Αλήθεια,
πως ακούστηκε η δήλωση του εκπροσώπου τύπου του κυβερνώντος κόμματος πως: "ο καλλιτεχνικός χώρος
αριστεροκρατείται και πρέπει επιτέλους να κάνουμε κάθαρση"; Θα έπρεπε
να την εκλάβουμε ως "υψηλή"
έκφραση πολιτισμού;
Είναι
ξεκάθαρο πλέον πως η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει αναπτύξει την ίδια "ιδιότυπη" σχέση με την τέχνη,
που έχει αναπτύξει και με την δημοκρατία. Η κυρία Μενδώνη (η "εξαπατημένη" υπουργός από τον πρώην
καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού, που η ίδια διόρισε), δήλωσε κι εκείνη
πριν ελάχιστους μήνες, πως υπήρξε "πολύ επιεικής" με τους
καλλιτέχνες. Ίσως τελικά ο "ευγενής"
τους στόχος να είναι ένας πολιτισμός δίχως τους "περιττούς"
καλλιτέχνες, που "κουράζουν"
αξιώνοντας αξιοπρέπεια στην επιβίωση όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Φρόντισε και η
κυρία Κεραμέως γι' αυτό, "απαλλάσσοντας"
τους μαθητές του λυκείου από το "βάρος"
των μαθημάτων των τεχνών. Μην πάρουν και τον στραβό δρόμο τα παιδιά...
Έτσι
αντιλαμβάνεται κι εκείνη τον πολιτισμό στο σχολείο. Δίχως εικαστικά, θέατρο και
μουσική.
Στην χώρα που γέννησε το θέατρο, ζούμε το
θέατρο του παραλόγου με κυβέρνηση ΝΔ.
ΘΕΜΑΤΙΚΗ
ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
